fernando pessoa

"özetleyecek olursak, düşünmeyen mutludur."

huzursuzluğun kitabı adlı eserin yazarıdır.

"tam olarak delilik sayılmaz bu halim, ama delirenler heralde kendilerine acı veren şeylere teslim oluyordur, ruhundaki sarsıntılardan yavaş yavaş zevk almayı öğreniyordur. hissettiklerim de buna pek uzak sayılmaz doğrusu. hissetmek, ne renktir acaba? "

"ne uzun yaşadım, hiç yaşamaksızın!"

mükemmel bir düşünce adamı. varoluşu bu denli yalın ve güzel anlatan gördüğüm üç-beş kişiden biri. "olmak istediğimle başkalarının gözündeki ben arasındaki boşluğum ben." (bkz: boşluk)

''en çok anlamak yoruyor bizi. yaşamak düşünmemektir.''

“artık el ele tutuşmayalım, yorulmaya değmez.
hoşlansak da, hoşlanmasak da akıp gidiyoruz bir nehir gibi.
sessizce ve huzur içinde geçip gitmek daha iyi.”

''standart diye bir şey yoktur. bütün insanlar var olmayan bir kaidenin istisnalarıdır.'' (bkz: anlamaktan yoruldum) ''bir insanın aklının biraz kıt olduğunu, en iyi, başkalarına zarar vermeden espri yapamamasından anlarsınız.'' (bkz: huzursuzluğun kitabı) ''her zaman kendisi olan tek şey düşlerdir. onlar bizim, içine doğduğumuz, her zaman doğal ve kendimiz kaldığımız o parçamızdır.'' (bkz: şeytanın saati)

jose saramago ile birlikte portekiz'in en iyi iki yazarından biri. (bkz: anarşist banker şeytanın saati)

"her şeye dair usancım beni hissizleştirdi." "hep uyanmanın sınırındaymışım gibi hissediyorum." "başımıza gelen şeylerin değeri, sürece uzunluklarıyla değil yoğunluklarıyla ilgilidir. bu yüzden unutulmaz anlar, açıklanamayan şeyler ve bizim için eşsiz insanlar vardır." "daima benden uzak olan şeylere ve olamadıklarıma ait oldum. benim olmayan her şey daima şiirsel göründü. hep sevdiğim tek şey saf hiçlikti." "insan kendi yüzünü görmemelidir -bundan daha uğursuz bir şey yoktur. doğa ona yüzünü görememe ve kendi gözlerinin içine bakamama yeteneğini bahşetmiştir. insan sade ırmakların ve göllerin sularında yüzüne bakabilirdi. bunu yaparken duruşu sembolik olacaktı. kendini seyretme kepazeliğine kalkışmak için eğilmek, sarkmak zorunda kalacaktı. aynayı icat eden kişi insan kalbini zehirlemiştir." (bkz: hiçbir şey istememenin mutluluğu)

“olduğum şeyle olmadığım şey arasında, hayal ettiğim şeyle hayatın beni yaptığı şey arasında bir boşluğum.” (bkz: o banqueiro anarquista)

portekizli şair , yazar ve ressam. I Bir kaçağım ben. Doğduğum günden başlayıp el etek çektim kendimden, kıldım beni bana dönek. Gerekliyken yorgun düşmek aynı yerde olmaktan neden yorgun düşmemek kendine eşit olmaktan? Ruhum bende kendini arar uzaklarda gezerim, Tanrı yardımcım olsun ruhum beni asla bulamasın. Kafeste yaşamaktır biricik olmak, ben olmaksa hiç olmamak. Kaçarak yaşayacağım hep - İyi ya da kötü böyleyim çünkü ben. II Sayısız insan yaşar içimizde, hissetsem de düşünsem de bilemem kim düşünür içimde kim hisseder. Düşünceler ya da hisler için yalnızca sahneyim ben. Ruhsa, birden fazla var bende. B e n' se benden daha fazlası. Herkes kayıtsız oysa yaşadığım hayata: Susturuyorum onları, kendim konuşurken. Hislerim, hissetmediklerim - onlardan doğup da birbiriyle çelişenler. Farkına varmıyorum hiçbir şeyin - yalnızca yaşıyorum ben, olmak istediğime kimsenin bir sözü yok.

“geçmişe bütün saygısını, geleceğe ise bütün inancını ya da umudunu yitirmiş bir kuşağa, daha doğrusu bu kuşağın bir parçasına aidim. dolayısıyla şimdiki zamanı, gidecek başka yeri kalmamış insanların iştahıyla yaşıyoruz.” demiş. keşke 1900 lerde yaşasaydım diyip diyip düşüncelere dalmamı bu sözleriyle baltaladı gerçekten. eğer o zaman diliminde yaşasaydım da şu an içinde bulunduğum hissiyatın aynısını yaşayabileceğimi düşünmemi sağlayıp bir hayalimin daha çöpe gitmesini sağlamıştır.